RÖNTGENDE VE RADYOLOJİK GÖRÜNTÜLERİN YORUMLANMASINDA TEMEL İLKELER

Röntgende görüntülerin iyi bir şekilde yorumlanabilmesi için başlıca üç temel disipline yönelik bilgi birikiminin olması önkoşuldur. Bunlar; anatomi, patoloji ve röntgen fiziği olarak belirlenebilir. İyi bir yorumlayıcının bu üç konuda yeterli bir alt yapı oluşturması gereklidir. Bir röntgen filminde sıra dışı durumların tanımlanabilmesi için radyolojik anatomiye hakim olmak ve bunun için de çok sayıda film görmek gerekir. Değerlendiricinin öncelikle yapması gereken, filmdeki sıra dışı görünümleri not etmesi ve herhangi bir noktayı atlamamak için bir tarama listesi hazırlayarak ya da inceleme sırası oluşturarak inceleme sonunda atlanan bir noktanın olmadığından emin olması gerekir. Film değerlendirirken en büyük sorunlardan birisi de görülen bir patolojiye yönelirken filmin diğer kesimlerine aynı hassasiyette bakılmaması ve bu bölgeler için yeteri kadar zaman ayrılmamasıdır. Bir akciğer grafisini değerlendirirken büyük patolojiler, spontan olarak çok kısa bir süre içinde dikkati çekecektir. Bununla birlikte özellikle periferik seviyelerde olmak üzere kosta lezyonları gibi gizlenebilecek lezyonlar, okuyucunun bu bölgeye yönlenerek ayrıca değerlendirme yapmaması durumunda kolaylıkla gözden kaçırılabilir. Değerlendiricinin filmi incelerken klinik bilgiye sahip olması, patolojinin hızla gösterilebilmesi için büyük bir avantaj sağlar. Örneğin, göğüs grafisinde travmatik kosta lezyonunu ya da el grafisinde küçük bir fissür hattını görmek için travmanın ya da semptomların olduğu alanın bilinmesi büyük bir avantaj sağlamaktadır. Bununla birlikte bu durum, diğer alanlara gerekli dikkatin gösterilmesi konusunda bir tuzak olabilir. Değerlendiricinin herhangi bir ön tanı ya da olası tanıya sahip olmadan değerlendirme yapması ve klinik bilgi edindikten sonra tekrar incelemesi, değerlendirmede en başarılı sonucun ortaya konmasını sağlayacaktır. Bu, sadece görüntüye dayalı, tarafsız olarak ön tanı oluşturulmasını sağlayacaktır. Önyargılı ve tanıya yönelik tezleri olan bir değerlendiricinin tarafsız olması zordur. Röntgen filmlerinin hastayı klinik olarak değerlendirmiş olan klinisyen dışında bir radyolog tarafından bağımsız olarak değerlendirilmesinin en büyük avantajı budur. Ayrıca şüphelenilen alan dışında görüntünün tümüyle değerlendirilebilmesi de bu şekilde mümkün olabilir. Röntgende ve diğer radyolojik görüntüleme yöntemlerinde görüntü üzerindeki renk değerlerinin tanımlanmasında kullanılan terminoloji aşağıda verilmiştir. Görüntüleme yöntemlerinde göre renklere kullanılan terminoloji

 

DİJİTAL RÖNTGEN

Bilgisayar teknolojisindeki gelişmelerle birlikte yeni teknolojiler röntgene entegre olmuş ve dijital röntgen gündeme gelmiştir. Dijital röntgende hastayı geçerek zayıflayan x-ışınlarının enerjilerinin rakamsal dönüşüme olanak veren özel görüntü alıcılar ile tespiti ve elde edilen verilerin önce rakamsal verilere ve daha sonra da görüntüye dönüştürülmesi ile oluşturulmaktadır. Bu şekilde elde edilen görüntü, bilgisayar sistemine aktarılarak bilgisayar teknolojisinin olanaklarıyla, görüntü saklama, taşıma, arşivleme ve renk, parlaklık ve kontrast ayarları gibi görüntü üzerinde oynama seçeneklerinin kullanılabilmesi mümkün olmaktadır. Konvansiyonel röntgende yukarıda anlatıldığı gibi gümüş halid kristalinde oluşan siyahlaşmanın etkisiyle ortaya çıkan tonlama, bilgisayarda ilgili alana uyan rakamsal verinin renkle kodlanması ile oluşturulmaktadır. Dijital röntgende görüntü kalitesi, direkt olarak görüntü alıcı sistemde bulunan ve görüntü sinyali oluşturan dedektörün boyutu ile ters orantılıdır. Dedektör boyutu ne kadar küçükse görüntü o kadar kalitelidir. Dijital Görüntü; Dijital görüntü, birim resim elemanı olarak tanımlanan piksellerden oluşmaktadır. Piksel görüntünün tek bir renk tonu taşıyan en küçük elemanıdır. Görüntü, pikseller ve her bir piksele ait olan rakamsal verilere uyan renk tonları ile oluşturulmaktadır. Renk tonlaması siyahtan beyaza değişen gri bir skala kullanılarak yapılmaktadır. Görüntü kalitesini belirleyen bir faktör piksellerin boyutlarıdır. Bir görüntü ne kadar küçük pikseller ile oluşmakta ise o kadar kalitelidir. Bunun yanı sıra bir pikselin alabileceği renk tonu sayısı (Dynamic range) da görüntü kalitesini belirler. Bir piksel ne kadar çok renk tonu seçeneği sunabiliyorsa görüntü de o kadar kaliteli olacaktır. Şekil 10: Konvansiyonel röntgen görüntüsü ve aynı görüntünün 32 x 18 matriksli dijital karşılığı Görüntüyü oluşturan yatay dizilimli bir sıra piksel ile dikey dizilimli bir sıra piksellerinin çarpımı matriks olarak adlandırılır. Görüntünün hafızada kapladığı yer, matriks ve dynamic range ile direkt ilişkilidir. Görüntünün bu özelliği matriks ile dynamic range birlikte verilerek belirlenmektedir. Örneğin 256 x 256 x 8 ya da 512 x 512 x 16 gibi. Röntgende kullanılan gri ton sayısı az iken BT de 2000 ayrı gri tonlama yapılır. Dijital röntgende elde olunan görüntünün özellikleri, dijital diğer görüntüleme yöntemlerinde elde olunan görüntüler ile temel prensipler yönünden aynıdır. Günümüzde tüm dijital sistemlerin bir arada değerlendirilmesine ve görüntülerin ortak bir dijital görüntüleyicide gösterilebilmesine olanak veren görüntü standardizasyonu, sağlanmıştır. Dicom 3 olarak adlandırılan standarda sahip olan sistemler ile oluşturulan tüm görüntüler ortak bir ağ üzerinde taşınıp, ortak görüntüleyicilerde değerlendirme ya da görüntü üzerinde işlem yapabilme gibi olanaklar sağlamaktadırlar. Bu görüntü ağı düzeneği PACS (Picture Archiving and Communication System) olarak bilinmektedir. Bu sistem sayesinde filmsiz olarak çalışan hastanelerde radyoloji departmanı içerisinde bulunan ve tüm görüntüleme aygıtlarına bağlı bulunan bilgisayar ağının yanı sıra hastanenin diğer ünitelerinde de uzak görüntüleme üniteleri bulunmaktadır. Dijital Anjiografi Dijital anjiografide, radyoskopi yöntemine benzer olan bir düzenekte, hastayı geçen ışınların düşürüldüğü görüntü kuvvetlendiriciye gelen verilerin analog – dijital dönüştürücü adı verilen sistemle dijitale dönüştürülmesi sağlanmaktadır. İntravasküler kontrast verilmeden önce ve verildikten sonra elde edilen dijital görüntüler üzerinde özel bir teknikle uygulanan matematiksel çıkartma (subtraksiyon) işlemi sayesinde diğer vücut oluşumları tamamen devre dışı bırakılarak vasküler yapılar ayrıca gösterilebilmektedir. Bu nedenle yöntem dijital subtraksiyon anjiografi (DSA) olarak adlandırılmaktadır. DSA aygıtında, vasküler yapılara kontrast madde verildikten sonra alınan görüntüden, kontrast madde olmadan alınan görüntü (mask görüntü) , tam üst üste getirilerek her bir pikselin birbirinden matematiksel olarak çıkarılması sonucunda elde olunan görüntü ile sadece damardaki kontrast madde gösterilmektedir. DSA görüntüleri A: Lateral serebral anjiografi (normal olgu) , B: Renal anjiografi; Böbrek üst polde vasküler tümöral oluşuma ait görünüm izleniyor.

 

BİLGİSAYARLI TOMOGRAFİ (BT)

X ışını demetini vücuda röntgende olduğundan farklı olarak inceltilerek, çizgisel şekilde düşürerek kesitsel görüntüleme sağlayan bir yöntemdir. Bilgisayarlı tomografide kesit görüntünün alınabilmesi, röntgen tüpü ve görüntü alıcıların (dedektör) hastanın etrafında döndürülmesi ile sağlanmaktadır. Her ikisi de x-ışınıyla görüntüleme sağlayan röntgen ile BT de x-ışınının kullanımı şekil 13 de gösterilmiştir. Röntgen ve BT de x –ışını uygulanması Hastanın etrafında tüp ve dedektörlerin birbirine bağlı olarak yaptıkları dönme hareketi sırasında dedektörlerde toplanan ve aslında iki boyutlu bilgi taşıyan verilerin, dönme hareketinin tüm aşamaları göz önünde bulundurularak yüksek matematiksel çözünümü sonrasında üç boyutlu kesitsel veriler elde edilebilmektedir. BT de kesit görüntüsünün oluşumu şekil 15 de gösterilmiştir. BT görüntüsü de diğer dijital modalitelerin görüntüsünde olduğu gibi piksellerden oluşmaktadır. Her bir pikseli temsil eden rakamsal değerler kendisine karşılık gelen renk tonu ile renklendirilir. BT de görüntü oluşumu; A: yapılan tarama, B: Dedektörlerde elde edilen rakamsal veriler, C - D: Görüntü matriksini belirleyen rakamsal verilerin hesaplanması. E-F: Örnek görüntüdeki piksellerin oluşumu G: Gerçek BT görüntüsü Bilgisayarlı tomografide yapıların dansiteleri, –1000 ile +1000 arasında değişen rakamlarla temsil edilen bir gri skalada ele alınmıştır. Bu skala, cihazı geliştiren ingiliz fizikçi Godfrey Hounsfield’in adıyla anılmaktadır. Hounsfield skalasında saptanan rakamsal veriler Hounsfield Üniti (HU) olarak anılır. Burada yapının yoğunluğunu belirleyen faktör, maddenin x ışınını absorbe etme özelliği ile ilgilidir. X-ışınını fazla absorbe eden kemik, kalsifikasyon ve taş gibi yapılar beyaz görülür ve yüksek HU değerleri verirlerken (80 – 100 HU) , su orta derecede (0 HU) , yağ sıfırın altında (-80 HU) hava ise skalanın en altında kalan değerler (-1000 HU) oluşturmaktadır. Normalde 20 gri tonu ayırt edebilen insan gözü nün bu yüksek yoğunluk farkı gösteren görüntüleri istenilen ayarda algılayabilmesi için piksellerdeki rakamsal değerler üzerinde oynanarak yapılan ayarlamalar ile görüntü üzerinde yoğunluk farklılıkları istenilen şekilde ortaya konabilmektedir. Bu ayarlamalar pencereleme olarak adlandırılmakta ve pencerelemenin merkezi pencere seviyesini (WL: window level) gösterirken, Hounsfield skalasında pencereleme yapılan aralık ise pencere genişliğini (WW: window width) göstermektedir. Hounsfield skalası üzerinde pencereleme örnekleri A: WL 300, WW 400 B: WL 0, WW 1000 İncelenecek olan her vücut bölgesinde ilgilenilen yapılara ve farklı yoğunluklara göre pencereleme yapılarak görüntü detaylı olarak incelenmektedir. Özellikle akciğer incelemelerinde akciğer parankiminde hava varlığı nedeniyle parankimal detayın değerlendirilebilmesi için ayrıca parankim penceresi ayarı ile de görüntüler filme alınmaktadır. Pencereleme için ayrı ayrı kesitler almaya gerek yoktur. Pencereleme ayarları mevcut kesit üzerinde gerekleştirilir. Toraks orta seviyesinden geçen BT kesitinde mediastinum (göğüs duvarı) penceresi ayarlarında ve akciğer parankim penceresi ayarlarında elde olunmuş görüntüler. Işın demetinde yapılan inceltme ve detektörlerin genişliği, alınan kesitin kalınlığını belirlemektedir. Kesitler, dilimlenmiş bir ekmek ya da salam dilimi gibi düşünüldüğünde, az ya da çok bir kesit kalınlığından bahsedilebilmektedir. Kesit kalınlığı arttıkça üç boyutlu veri detayı azalmaktadır. Kesit kalınlığı azaldıkça detay artmakta bununla birlikte ilgilenilen alanı incelemek için daha fazla kesite gereksinim olmakta ve teknik faktörlerden dolayı görüntü kalitesi düşmektedir. Bilgisayarlı tomografide, 1 mm ile 1 cm arasında değişen kesit kalınlıkları kullanılabilmektedir. Kesit kalınlığı göz önüne alındığında görüntüye piksel olarak yansıyan alanın aslında üç boyutlu bir verisi olduğu görülecektir. Piksel ile kesit kalınlığı çarpılarak elde edilen dikdörtgen prizma olan voksel, BT deki birim hacim elemanıdır ve pikseldeki görüntünün temelinde voksele ait veriler bulunmaktadır. Piksel ve voksel Dilimlenmiş bir ekmeğin kesit yüzeyinde sadece hangi tarafından bakıyor isek o yüzeyindeki oluşumları görürüz. Ancak BT de durum farklıdır. Bir BT kesitinde kesitin içindeki tüm oluşumlar görüntüye yansımaktadır. Örneğin kesit kalınlığını tamamen doldurmayan bir yapı, kesiti doldurduğu oranda ve yoğunluğu ile orantılı olarak görüntüye yansımaktadır.Bu nedenle kesiti tam doldurmayan yapılar, görüntüye gerçek yoğunluk değerleriyle yansımazlar. Kısmi hacim etkisi denilen bu durum, daha çok yüksek kesit kalınlıklarında ortaya çıkar. Örneğin kesit kalınlığının bir yarısını yağ diğer yarısını yumuşak doku dolduruyorsa, görüntüde ortalama olarak su dansitesine uyan görünüm oluşacaktır. Kısmi hacim etkisi BT de ayrıca her bir kesitte voksellerden oluşan verilerin ardışık kesitlerde birbirine eklenerek hastaya ait verilerin sanal ortamda elde edilen üç boyutlu kütük kullanılarak değişik planlarda kesitler oluşturulabilmektedir. Sadece aksiyal düzlemde tarama yapılmış olan bir hastadan aynı zamanda koronal sagittal ya da istenilen oblik düzlemlerde kesitler alınabilmektedir. Üç boyutlu veriler kullanılarak tarama alanı içinde bulunan tüm vokseller gözönüne alınarak üç boyutlu görüntüler sağlanabilmektedir. Özellikle kemik dokusu ve kontrast madde verildikten sonra vasküler yapılardaki yüksek değerli vokseller kullanılarak üç boyutlu kemik ya da vasküler görüntüler oluşturulabilmekte ve özel görsel efektlerle görüntünün yorumu kolaylaştırılmaktadır (Şekil 21) . Bu işlemler rekonstrüksiyon ya da reformasyon olarak adlandırılmaktadır. BT de üç boyutlu yüzey rekonstrüksiyonu, son görüntünün sanal olarak istenilen seviyeden ışıklandırma sonucu ve oluşan gölgelendirilmesi sayesinde girinti, çıkıntılar daha net olarak izleniyor. BT cihazları ilk üretilenden bugüne çok büyük değişiklikler göstermiştir. İlk tarayıcılar, tek dedektörlü ya da az sayıda dedektörden ibaret iken, yeni geliştirilen tarayıcılarda çok sayıda ve hatta tek sıra olmayan dedektör dizinleri kullanılmaktadır. Az sayıda dedektörle tarama yapan birinci ve ikinci jenerasyon BT cihazları günümüzde artık kullanılmamaktadır. En sık kullanılan sistemler üçüncü jenerasyon sistemlerdir. Bu sistemlerde dedektörler ile tüp karşılıklı olarak dönme hareketini gerçekleştirirler. Dördüncü jenerasyon BT cihazlarında sadece tüpte rotasyon olurken, çepeçevre dizilimli sabit dedektör zinciri bulunmaktadır. BT aygıtlarında bir üst teknoloji de tüp ve dedektör düzeneğinin devamlı aynı yönde dönmesini sağlayan slip ring teknolojisinin geliştirilmiş olmasıdır. Bu teknoloji, kesitler arasında bekleme olmaksızın tarama yapılabilmesini sağlamaktadır. Bu sayede hasta masası kaydırılırken ardışık kesitler oldukça yüksek bir süratle alınabilmektedir. Spiral BT olarak adlandırılan bu aygıtlarda bir rotasyon ile kesit alma işlemi 0,5 ile 1 sn arasında olabilmektedir. Mekanik taramalı BT aygıtları içinde günümüzde en son teknoloji, multislice teknolojisidir. Multislice BT aygıtlarında birden fazla sıralı dedektörlerin bulunması ve bu dedektörler sayesinde bir tarama sırasında birden fazla kesitin elde olunması olanaklı kılınmaktadır. Mekanik tarama sistemi dışında ayrıca tarayıcı ünitesi büyük bir röntgen tüpü gibi olan ve çevresel anot özelliği sayesinde elektronik olarak dönen çok süratli bir x-ışını oluşturulması ve bunların çevresel dizilimli dedektörlerle alınması ile görüntü oluşturan elektron beam tomografi aygıtları da BT teknolojisinde gelinen üst düzeylerden birisidir. Bu sistemlerde işlemin elektronik olarak gerçekleşmesi nedeniyle kesit alım süresi saniyenin 1/30 una kadar indirilebilmiştir. BT nin klinik önemi; BT aygıtı, röntgende de kullanılan x-ışını enerjisi ile kesitsel ve röntgene göre oldukça yüksek doku kontrastı sağlayarak görüntüleme oluşturmaktadır. Böylece BT görüntüsünde röntgendekine uyan özellikler yanısıra üç boyutlu oryantasyon sağlayan kesitsel özelliği ve röntgende mümkün olmayan yumuşak doku ayırımını sağlayan yüksek doku kontrastı bir avantajdır. Bununla birlikte özellikle kemiğe komşu seviyelerde olmak üzere yumuşak dokularda MR, BT den üstündür. MR’ın yaygın kullanımına kadar neredeyse tüm vücutta kullanılabilen BT, özellikle santral sinir sistemi ve kas iskelet sisteminde yerini büyük oranda MR a bırakmıştır. Bununla birlikte röntgende görüntülenmesi zor olan vertebra, pelvis, omuz kemeri, kafa tabanı gibi kompleks kemik yapılara yönelik olan değerlendirmeler için, başlıca abdominal bölgede ve akciğer ağırlıklı olmak üzere torasik bölgedeki çalışmalar için BT tercih edilebilmektedir. BT Görüntüsü; BT ve röntgen yöntemlerinde kullanılan enerji aynı olduğundan BT görüntüsü ile röntgen görüntüsünde renk tonları aynı yapıları tanımlar. Röntgende tanımlanan beş ana yoğunluk geçerli iken, BT de röntgene göre yüksek yumuşak doku çözünürlüğü nedeniyle çok sayıda gri tonlama söz konusudur. BT de beyaz görülen alanlar hiperdens, siyah görülen alanlar hipodens ve gri tonda olup referans dokuya eş yoğunluk veren alanlar ise izodens olarak adlandırılırlar. Yapılan pencereleme ayarları nedeniyle renk tonlarında değişiklik olabilir. Bununla birlikte, skalanın üstünde yer alan yapılar altındakine göre daima daha hiperdens görülürler. Bazen aynı yoğunlukta izlenebilirler. Ancak hiçbirzaman daha hipodens görülmezler. BT de kullanılan kontrast maddeler; Hem röntgen hem de BT olmak üzere her iki yöntemde de kullanılan x-ışını nedeniyle aynı fiziksel prensipler geçerli olduğu için röntgendeki pozitif kontrast maddelerden iyotlu kontrast maddeler BT de de kullanılmaktadır. Ancak baryum, metalik özelliği nedeniyle aşırı absorbsiyona neden olmakta ve BT de görüntüyü bozduğu için kullanılmamaktadır. İyotlu kontrast maddeler intravenöz yolla, oral, rektal veya vajinal yolla ya da spinal subaraknoid seviye, eklem boşluğu gibi diğer vücut boşluklarına verilebilmektedir. Ayrıca röntgende kullandığımız hava da BT de eklem incelemelerinde ya da bazı vücut boşluklarına verilerek kullanılabilmektedir.

 

MANYETİK REZONANS GÖRÜNTÜLEME (MRG) Yöntem, manyetik alanda vücuda radyo dalgası gönderilerek manyetik alanın etkisindeki dokularda manyetik etkiyi değiştirme ve bu değişimden sonra tekrar manyetik alanın etkisine geçerken dokulardan gelen sinyalleri alarak görüntü oluşturma temeline dayanır. İşlemde bir anlamda dokular radyo dalgası (radyofrekans) gönderir hale getirilmekte ve vücuttan gelen sinyaller alınarak görüntü bu şekilde oluşturulmaktadır. Manyetik rezonans olayı, fizik olarak 1940 lı yıllarda bilinmekle birlikte yöntemin görüntüleme amacıyla kullanılması bundan yaklaşık 30 yıl sonra başarılabilmiştir. Yöntemde görüntüleme için vücudun güçlü bir manyetik alana sokulması gerekmektedir. Günümüzde bu amaçla 0,5 – 1,5 Tesla manyetik alan oluşturan magnetler (mıknatıs) kullanılmaktadır. Rutin sistemlerde bu manyetik alan gücü kullanılırken, son zamanlarda daha yüksek gücü olan magnetlerin de üretimi söz konusudur. MRG Yönteminin temel prensibi; Yöntemde vücutta bulunan manyetik özelliğe sahip atomlardan yararlanılmaktadır. Bu atomlar çekirdeklerinde tek sayıda proton içeren ve dönme yapan atomlardır. Bu atomlar içinde, çekirdeğinde bir proton bulunan hidrojen atomu, vücutta bol miktarda bulunduğu ve çok iyi sinyal gönderdiği için görüntülemede en avantajlı olanıdır. Manyetik alana girildiğinde vücuttaki protonların mıknatısın oluşturduğu manyetik alana paralel hale gelmesi sağlanmaktadır. Daha sonra verilen radyo dalgasının enerjisi ile bu hidrojen atomları, manyetik alan ile belirli bir açı oluşturmaktadır. Radyo dalgası kesildikten sonra hidrojen atomları tekrar manyetik alanın etkisi ile eski konumlarına dönmektedirler. Bu sırada hidrojen atomlarının içlerinde bulundukları moleküler yapıya göre farklı farklı zamanlarda tekrar manyetik alana paralel konuma gelmeleri söz konusudur. Hidrojen atomlarından farklı dönemlerde sinyaller alınarak görüntüleme oluşturulmaktadır. Uyarının verildiği ve sinyallerin alındığı zamanların farklı farklı seçilmesi sayesinde vücuttaki farklı özellikteki hidrojen kompozisyonu oluşturan oluşumların farkı ortaya konabilmektedir. Gelen sinyaller, dokudaki suyun miktarı, serbest ya da bağlı olması, bağlı ise sıkı ya da gevşek bağlı olması gibi faktörlere bağımlı olarak nicelik ve nitelik olarak değişkenlik göstermektedir. Ayrıca sinyalin alındığı yerde akım söz konusu ise akımın varlığına ve hızına göre de gelen sinyallerde değişiklik saptanacaktır. Hidrojen atomunun başlıca suyun yapısında bulunması nedeniyle yöntem, yumuşak dokuların incelemesinde oldukça başarılıdır. Kemik gibi su içeriği düşük olan yapılarda alınan sinyaller daha düşük olmaktadır. Hidrojen atomları, verilen radyofrekans uyarısı kesilince hem kendi ekseninde dönen hem de salınım hareketi yapan bir topaç gibi dönerek tekrar eski konumlarına gelirler. Bunu, topaç çevirirken gördüğümüz değişikliklere benzetebiliriz. Ancak topaç başlangıçta dönerken salınım yapmaz, sonra salınarak yerçekiminin etkisiyle düşer iken, manyetik rezonans görüntülemede tam tersine bir süreç işler ve başlangıçta radyo dalgasının etkisiyle yatırılan proton, manyetik alanın etkisiyle salınım yaparak dik konuma gelir. Şekil 23: İki ayrı dokuda A: protonların serbest görünümü, B: Manyetik alana konulduktan sonra, C: Radyofrekans gönderilince protonlarda ortaya çıkan açılanma D: protonlar radyo dalgası kesildikten sonra serbestleşiyor, her iki dokuda farklı relaksasyon oluşuyor ve farklı sinyal gönderiliyor. 12 Şekil 24: Doku içinde uyarılan protonların relaksayonları sırasında oluşan sinyal farkları A: Uyarı kesildikten sonra tüm protonlar aynı yönde (in faz) bulunduklarından transvers manyetizasyon (TM) yüksek. Longutidünal manyetizasyon (LM) az. B: Relaksasyon devam ettikçe Protonların transvers manyetizasyonları azalırken LM bir miktar artmış C: Protonlar birbirini nötralize edecek şekilde transvers vektöre sahip TM zayıf. Buna karşılık dış manyetik alanın etkisiyle LM artmış görülüyor. Şekil 25: A: Transvers ve longutidünal manyetizasyonun ortak vektörü uyarı kesildikçe gittikçe manyetik alana paralel dikey konum alıyor. B: Transvers manyetizasyonun rotasyonel seyri nedeniyle ortak vektörün oluşturduğu rotasyonel değişim. Bu süreçte oluşan salınım nedeniyle manyetik alana dik vektör ile oluşan geri hareket, transvers relaksasyon olarak adlandırılırken, protonun yatık konumdan dik konuma gelirken manyetik alana paralel vektör ile oluşan geri hareketi ise longütidünal relaksasyon olarak adlandırılır. Longütidünal relaksasyonun süresi T1 zamanı, transvers relaksasyonun süresi ise T2 zamanı olarak adlandırılmaktadır. T1 zamanı (300 – 2000 msn) , T2 zamanına (30 – 150 msn) göre daha uzundur. Suyun T1 ve T2 zamanı uzun iken yağın T1 ve T2 zamanları kısadır. MR da görüntüleme MR da en sık kullanılan Spin eko teknikte 900 lik bir uyarı sinyali gönderilir. Bu sayede manyetik alana paralel olan dokudaki manyetizasyon dokuya dik hale getirilir ve bu şekilde ölçüm sağlanabilir. Normalde longutidünal relaksasyon manyetik alana paraleldir ve ölçülemez. Bu nedenle T1 ve T2 ağırlıklı görüntüler elde olunurken transvers manyetizasyonu kullanılır. Aşağıda konunun daha anlaşılabilir olması için T2 ağırlıklı görüntü elde etme konusu önce anlatılmıştır. T2 ağırlıklı görüntü elde etme; T2 zamanları birbirinden farklı olan iki dokunun arasındaki farkı ortaya koyacak bir T2 zamanı kullanılır. Bu süre içinde alınan sinyal kullanılarak görüntü oluşturulur. Böylece T2 süresi farklı olan dokular bu görüntüde ayırt edilmiş olur. Seçilen sinyal süresinde Transvers relaksasyonunu tamamlayan dokulardan sinyal alınamazken T2 zamanı uzun olan dokulardan sinyal alınmakta ve fark ortaya konulabilmektedir. T1 ağırlıklı görüntü elde etme; Burada dokular arasındaki T1 zamanı farklılıklarını ortaya koymak amaçlanmaktadır. T1 zamanı farklı olan iki dokuda radyofrekans gönderildikten sonra protonlarda oluşan longütidünal manyetizasyon farkı aslında dokular arasındaki T1 zamanı farkını vermektedir. Longutidünal manyetizasyon ölçülemediği için T1 zamanı farkını ortaya koyacak şekilde ikinci bir radyofrekans verilmektedir. İkinci uyarıdan hemen sonra alınan sinyallerdeki ölçülebilen transvers manyetizasyon değerleri aslında longütidünal manyetizasyonun karşılığıdır. Şekil 26: T1 (sağda) ve T2 (solda) ağırlıklı serebral MR aksiyal kesitleri. Sol oksipital bölgedeki vasküler patoloji T2 ağırlıklı kesitlerde daha belirgin izleniyor. Proton ağırlıklı görüntü elde etme; Oluşturulan tüm transvers manyetizasyon verileri toplanarak, T1 ve T2 zamanına bağlı olmadan dokudan gelen tüm sinyallerin gözönüne alınması sonucu oluşturulan görüntüdür. Sonuçta proton miktarını gösteren bir görüntü sağlanmaktadır. MR da hızlı görüntüleme teknikleri; MR incelemesinde protonların 900 açılanması sağlanarak yapılan spin ekodan farklı olarak geliştirilen ve başlıca gradiyent eko olarak adlandırılan hızlı görüntüleme tekniklerinde protonları özel gradient kullanılarak daha düşük açılarda yatırarak daha hızlı görüntü elde edilmektedir. Burada görüntü, daha kısa sürede elde edilebilirken kontrastı normal spin eko görüntülerden daha düşük olmaktadır. Kesit görüntünün oluşumu; MR tekniğinde kesit görüntü, manyetik alanın hasta boyunca değiştirilmesi sayesinde elde olunmaktadır. Önce kesit belirleme gradienti oluşturulmakta vücudun buna uyan kesimlerinde de manyetik alanın farklı olması sağlandıktan sonra belirli bir frekansta verilen radyo dalgası, manyetik alanın sadece bir seviyesini etkileyecek ve bu seviyeden gelen sinyaller, kesitsel görüntü için zemin oluşturacaktır. Bu şekilde etkilenen manyetik alan düzeyi ve radyo dalgasının frekansı arasındaki ilişki Larmor denklemi ile belirlenmiştir. Örneğin aksiyal bir kesit alınırken, öncelikle baş ile ayak arasında bir manyetik alan farkı yaratılmaktadır. Bu fark sayesinde belirli bir frekansta gönderilen radyo dalgası, sadece kendisine uyan bir manyetizasyondaki dokuları etkileyecektir. Bir sonraki kesit alınırken, gönderilen radyo dalgasının frekansı ilgilenilen alanda istenilen kesite göre seçilerek yeni bir kesit oluşturulur. Bu olay bir anlamda radyoda kanal aramaya benzetilebilir. Kesit kalınlığı ve kesit düzlemi kesit belirleme gradienti ile sağlandıktan sonra frekans kodlama gradienti ile kesit düzleminin bir ekseninde sinyal farklılıkları yaratılmakta diğer eksenindeki sinyal farklılıkları ise faz kodlama gradienti ile oluşturulmaktadır. Böylece kesit düzleminin herhangi bir noktasından gönderilen sinyal, faz ve frekans farkları ortaya konularak lokalize edilebilmektedir. Ancak vücuttan salınan tüm bu verileri taşıyan sinyaller tamamıyla kompleks bir radyo dalgası özelliği taşımakta olup cihazın içindeki anten görevi gören sargılar tarafından alındıktan sonra tüm bu veriler fast fourier transformasyon adı verilen bir çözümleme yöntemiyle ayıklanarak görüntü matriksindeki veriler yerli yerine oturtulabilmektedir. MR Anjiografi; MR ile vasküler yapılar üç şekilde görüntülenebilmektedir. 1. Time of flight (TOF) MR Anjiografi: Bir MR kesiti oluşturulurken, kesit seviyesinden uyarılmış dokulardan sinyal gönderilirken damar içerisinde radyo dalgası ile uyarılmış olan kan, bu aşamada yer değiştirmekte ve kesit görüntü oluşturulurken bu seviyeden gönderilen sinyaller dikkate alınmamaktadır. Bu nedenle akım olan yapılarda sinyalsiz siyah alanlar oluşmaktadır. 2. Faz kontrast anjiografi: Akımdan kaynaklanan spin – faz etkisi ya da akım etkisinin oluşturduğu etkiye duyarlı sekanslarda yapılan çalışma ile akıma dayalı vasküler kontrast ortaya konulmaktadır. 3. Kontrastlı MR anjiografi: Yüksek gradient sistemler gerektiren bu teknikte intravasküler MR kontrastları kullanılır. Diğer sistemlere göre daha yeni bir tekniktir ve çok başarılı anjiografi görüntüleri sağlamaktadır. MR spektroskopi; Belirli elementleri ve doku içindeki kimyasal profili örneğe zarar vermeden ortaya koyan, canlıda metabolizmayı ortaya koyabilen, hücre fizyolojisine yönelik çalışmalara olanak veren bir analiz yöntemidir. Yöntem en az 1,5 T manyetik alan gücü gerektirmektedir. Diffüzyon MR; MR, diffüzyona duyarlı bir tekniktir. Hızlı proton difüzyonu olan alanlarla yavaş difüzyon alanları MR ile uygun teknik kullanıldığında ayırt edilebilmektedir. Yöntem yüksek güçlü gradient sistemleri ve özel puls sekansları kullanılarak gerçekleştirilir. İnmede erken dönemde şişme gösteren hücrelerde protonun hızlı diffüzyon gösterdiği alanlar, diffüzyon görüntülemede yüksek sinyal gösterirler. Perfüzyon MR; Bu yöntemde özel paramanyetik ajanlar kullanılarak dokuda kan akımı ve incelenen dokunun vaskülarizasyonu belirlenebilmektedir. Fonksiyonel MR; Beyin perfüzyonundaki değişiklikler, oksi ve deoksi hemoglobinin bölgesel dağılımı ile veya kontrast madde kullanılarak uyarılan bir bölgeyi kumanda eden beyin bölgesinde görüntüde değişiklik olarak (Fonksiyonel MR görüntüleme) ya da beyin aktivasyonu sonunda değişiklik gösteren laktat ve glukoz gibi metabolitlerle yapılan spektroskopik analizler sonucunda (Fonksiyonel MR Spektroskopi) olmak üzere iki şekilde yapılabilmektedir. Bu şekilde beyinde istenen merkezin belirlenebilmesi mümkün olabilmektedir. MR ın klinik önemi; BT tekniğinden sonra kullanım alanına giren MR özellikle yumuşak doku incelemelerinde çok değerli bir yere sahip olup BT de önemli bir zorluk olan kemik yapılara komşu yumuşak dokuların görüntülenmesinde de oldukça başarılıdır. Böylece santral sinir sistemi ve kas iskelet sistemi görüntülenmesinde günümüzde en başarılı görüntüleme yöntemidir. Toraks ve batın gibi diğer vücut bölgelerinde BT ye fazla üstünlük göstermemektedir. Özel kardiyak çalışma paketleri ve MR anjiografi ile kardiyovasküler sistemde de MR ın önemli bir yeri bulunmaktadır. MR Görüntüsü; MR tekniği ile elde olunan kesit görüntüler üzerindeki dokuları simgeleyen renk tonları, alınan sinyalle orantılı olarak parlak (beyaz) görülür, sinyalsiz alanlar ise sessiz (siyah) görünüm vermektedir. MR görüntülerindeki yüksek sinyalli alanlar hiperintens (beyaz) , düşük sinyalli alanlar hipointens (siyah) olarak adlandırılır. İzointens terimi özellikle ara yoğunlukta yapılarda ve lezyon, içinde bulunduğu yapı ya da referans doku ile aynı yoğunlukta ise kullanılır. MR da kullanılan kontrast maddeler; MR da başlıca kullanılan kontrast maddeler paramanyetik özelliktedir. Bu maddeler bulundukları seviyede protonların relaksasyon sürelerini azaltarak etkili olurlar. T1 ve T2 relaksasyon zamanını kısaltan bu kontrast maddeler görüntülerde hiperintens olarak görülürler. Bu amaçla en çok kullanılan gadolinyum gibi maddeler intravenöz olarak verilerek kullanılır. Sıklıkla T1 ağırlıklı görüntülerle yapılan IV çalışmalarda hem doku hem de damarsal kontrastlanma özelliklerinden tanıda yararlanılır. MR kontrast ajanlar ayrıca eklemlere ve diğer vücut boşluklarına da verilerek kullanılabilmektedir. Ayrıca sindirim borusu gibi vücut boşluklarında kullanılan enteral kontrast maddeler, T2 ağırlıklı kesitlerde hiperintens olarak görüntülenme sağlayabilirler. Günümüzde, böbrek, karaciğer ya da lenfatik sistem gibi organa ya da dokuya spesifik MR kontrast maddeleri üzerinde çalışmalar devam etmektedir. Böylece yüksek anatomik çözünürlük ile dokuya organa ya da patolojiye spesifik görüntüleme sağlanabilmesi amaçlanmaktadır.